Johnston, Graham. Preaching to a Postmodern World: A Guide to Reaching Twenty-First Century Listeners. Grand Rapids, Michigan: Baker Books, 2002.
Sa pagkalansag ng modernismo at pag-usbong ng
postmodernismo, ganito ang mga lumalaganap na paniniwala sa kasalukuyan, lalo
sa mga Kanluraning lipunan. Sa harap ng mga ito, paano ipapangaral ang eksklusibong
mensahe ng Kristiyanismo ukol kay Kristo bilang nag-iisang daan sa kaligtasan?
Ang suliraning ito ang sinikap na tugunan ni Graham Johnston sa kanyang akdang Preaching
to a Postmodern World. Tulad na rin ng nilinaw ng may-akda sa simula pa
lamang ng akda, ito ay hindi isang purong teoretikal na pagninilay sa
postmodernismo sa lente ng teolohiya. Bagkus ay praktikal na gabay sa mga
pastor upang matulungan sila kung paano epektibong ipapangaral ang Mabuting
Balita sa mga Kristiyano’t ‘di Kristiyanong impluwensyado ng postmodernismo.
Ani ni Johnston, may dalang kapwa mga hadlang
at mga oportunidad ang postmodernismo sa pangangaral ng Salita ng Diyos.
Sa isang banda, hamon sa pangangaral ang
tendensya ng postmodernismo na mas kumiling sa pakiramdam at karanasan bilang
batayan ng katotohanan kaysa sa rason/katwiran. Sa pagkawala ng tiwala sa
katwiran, tila naging pakawala ang mga tao na maaari nang maniwala sa kahit na
anong bagay. Sa kabilang banda, napabagsak ng postmodernismo ang kayabangan ng
katwiran ng tao, ang paniniwala na lahat ay maaaring saklawin ng rason, maging
ang mismong Diyos na isang paksa lamang na nakapailalim sa rason ng tao. Nagdadala
ito ng oportunidad sa mga pastor na bumuo ng mga sermon na hindi lamang
kognitibo at lohikal, kundi nagpapahalaga rin sa damdamin at karanasan ng
kanilang mga tagapakinig. Dapat tingnan ang mga tagapakinig, hindi bilang mga
utak lamang na pwedeng salinan ng impormasyon mula sa Biblia, kundi mga holistikong
tao na binubuo ng iba’t ibang dimensyon bukod sa isip.
Sa isang banda, hadlang sa Kristiyanismo ang
pagdududa ng postmodernismo sa lahat ng metanaratibo. Malinaw na ang
pananaw-pandaigdig ng Kristiyanismo ay isang metanaratibo, na sumasaklaw at
nagbibigay-kahulugan sa buong kasaysayan ng sangkatauhan. Sa lente ng
postmodernismo, ang metanaratibo ng Kristiyanismo ay batis ng maraming
karahasan, at anyo ng pang-aapi ang pagpilit sa ibang tao na paniwalaan ito. Sa
kabilang banda, makikita rin ito bilang oportunidad para sa pangangaral. Kontra
sa metanaratibo, nagpapahalaga ang postmodernismo sa petite-naratibo, o
maliliit na kwento ng bawat indibiduwal o personal na pananaw nila sa mundo. Maaaring
samantalahin ito ng mga pastor sa pamamagitan ng paggamit ng mga personal na kwento
nila at ng ibang mga tao bilang ilustrasyon sa kanilang sermon. Ang
kani-kanilang petite-naratibo ay maaaring magamit upang unti-unting matanggap
ng mga tao ang metanaratibo ng Kristiyanismo. Sa usapin ng pangangaral, isang
praktikal na maaaring gawin ng mga pastor ay ang paggamit ng induktibong
pangangaral kaysa deduktibong pangangaral. Tumutukoy ang deduktibong
pangangaral sa paglalahad ng pangkabuuang punto sa simula pa lamang, at
pagkatapos ay pagtalakay sa ispesipikong mga nilalaman nito. Tumutukoy naman
ang induktibong pangangaral sa pagsisimula muna sa mga ispesipikong mga
nilalaman, at sa bandang dulo na ilalahad ang pangkabuuang punto. Mas angkop
din aniya ang naratibong pangangaral kaysa sa didaktibong pangangaral. Ang didaktibong
pangangaral ay isang uri ng pangangaral na lohikal na sinusuri at ibinabahagi
ang sermon sa mga tagapakinig na para baga isang lektura sa unibersidad. Sa
naratibong pangangaral, ginagawang pagkukuwento ang sermon. Mas angkop ang
naratibo at induktibong pangangaral sa mga postmodernistang tagapakinig, dahil
maiksi ang atensyon nila, mahilig sila sa mga kwento, at mas gusto nila ng
presentasyon na nararamdaman ng puso at hindi lamang nauunawaan ng isip.
Sa isang banda, dapat mabahala ang mga
manganagaral sa sobrang pagkakalubog ng mga tao sa midya (telebisyon, pelikula,
bidyo ng mga musika, atbp.). Dahil dito ay unti-unti nang napalitan ng imahe
ang salita bilang batayan ng katotohanan. Lumabo na rin ang distinksyon sa
pagitan ng pisikal at birtuwal na reyalidad. Napaiksi rin nito ang kakayahan ng
mga tao na panatilihin sa iisang bagay ang kanilang atensyon sa mahabang
panahon. Hamon ito sa pangangaral, yamang ang Biblia ay nakasulat na mga salita
at hindi imahe, at ang pangangaral ay isinasagawa sa pamamagitan ng mga salita.
Sa kabilang banda, oportunidad rin ito sa pangangaral. Ani ni Johnston, dapat
maging malikhain ang mga pastor sa kanilang pangangaral, at maaari silang
gumamit ng mga pelikula, palabas sa telebisyon, bidyo ng mga musika, at mga
likhang sining bilang ilustrasyon sa mga puntong nais nilang ibahagi. Aktuwal
na naipakita ng may-akda ang pagiging bukas sa mga ganitong bagay, dahil kaalinsabay
ng pagsipi sa mga akademikong artikulo’t aklat ng mga teologo, mangangaral, pastor,
at misyonero, sumisipi rin siya ng mga eksena sa pelikula at telebisyon, mga
palabas na pangkomedya, dokumentaryo, at linya sa mga kanta sa kanyang mismong
aklat bilang ilustrasyon. Sa katunayan, siguradong walang mambabasa na hindi
makakapansin sa dami ng mga pelikulang nabanggit at nasipi ni Johnston sa aklat.
Ilan lamang sa napakaraming halimbawa nito ay ang pagbanggit niya sa Starwars,
Zelig, Dead Poet’s Society, Scooby Doo, Star Trek, Friends, Jurassic Park, Jesus
of Montreal, Blade Runner, Space Jam, Braveheart, Rambo, Apollo 13, at Schindler’s
List.
Marami pang ibang hadlang at oportunidad na
dala ang postmodernismo sa pangangaral ng Biblia bukod sa mga nabanggit sa
itaas. Ngunit anu’t ano pa man, nilinaw ng aklat na hindi maaaring hindi
ikonsidera ng simbahan ang reyalidad ng postmodernismo sa kanilang pangangaral.
Hindi na maibabalik ang kamay ng relo upang muling buhayin ang panahong moderno,
bago ang pag-usbong ng postmodernismo. Hindi maaaring magkulong ang simbahan sa
sarili niyang mundo, na nakahiwalay sa mas malawak na lipunan. Kung nais ng
simbahan na mapakinggan ng daigdig ang Mabuting Balita ni Kristo, kailangang
harapin ng mga pastor ang lipunang impluwensyado ng postmodernismo, at hubugin
ang pangangaral nila batay sa mga pagbabagong naidulot ng postmodernismo sa
kultura. Paulit-ulit nabanggit ni Johnston sa aklat na hindi sapat na
panatilihin lamang ang katapatan sa Biblia. Mahalaga rin ang konsiderasyon sa
mga tagapakinig. Ang katapatan sa Biblia at saysay sa mga tagapakinig ay
dalawang bagay na hindi maaaring pagpilian ng mga nangangaral – dapat na
balansehin ang dalawang ito dahil pareho silang mahalaga. At bahagi ng
konsiderasyon sa mga tagapakinig ang pagbuo ng mga taktika ng pangangaral na
angkop sa postmodernong panahon.
Dapat salungguhitan na naisulat ang aklat na
ito sa konteksto ng lugar at panahong kinapapalooban ni Johnston. Isinulat ito
para sa mga Kanluranin, partikular sa mga Amerikano ng Generation X. Kaya naman
marami sa mga reperensya ng aklat ay nagmumula sa kulturang popular ng Generation
X sa Estados Unidos. Gayunman, may saysay pa rin ang aklat na ito para sa mga
kapastorang Pilipino, lalo na dahil maraming bahagi ng lipunang urban ng
Pilipinas ang Amerikanisado, at samakatuwid ay may ilan nang kaisipang
postmoderno na kahit papaano ay nadala sa bansa. Dapat lamang maging maingat
ang mga mambabasa sa paglalapat ng mga aral mula sa aklat tungo sa pangangaral
sa kontekstong Pilipino, dahil maraming pagkakaiba ang kasalukuyang lipunang
Pilipino sa Generation X ng lipunang Amerikano. Kailangang matutong “magtalbos”
ang mga Pilipinong babasa ng aklat na ito – kunin ang mga aral ng aklat kung
saan may pagkakatulad o nagkakatagpo ang Generation X ng lipunang Amerikano at
kasalukuyang lipunang Pilipino, at itapon ang mga aral ng aklat na medyo malayo
sa karanasang Pilipino at hindi mapapakinabangan.
No comments:
Post a Comment