Jose, dL.
Mary Dorothy, Atoy M. Navarro, Jerome Ong. Araling
Pang-Erya at Araling Kabanwahan. Manila: Department of Social Sciences,
University of the Philippines-Manila: 2021.
Isa sa pinakamemorableng pahayag ni
Prospero Covar ang mga sumusunod na linya:
Noong una,
lubos ang aking paniwala na ang akademikong disiplina ay nagdudulot ng linaw sa
ating kultura. Subalit sa aking pagmumuni-muni, natanto ko na inaakit tayo ng
akademikong disiplinang ating kinabibilangan na mag-ambag sa teorya, metodo at
laman ng mga disiplina at hindi upang ilantad ang F/Pilipinong kaisipan,
kultura at lipunan. Ang kaisipan, kultura at lipunan sa konteksto ng mga
disiplina ay panggatong lamang sa kapakanan at pagpapayabong ng disiplina
ngunit hindi ang pagpapayabong ng F/Pilipinong kaisipan, kultura at lipunan. Sa
Pilipinolohiya, ang mga akademikong disiplina ay siyang kasangkapan upang mapalaya
ang F/Pilipinong kaisipan, kultura at lipunan at hindi ang kabaligtaran nito.[1]
Ang konsepto ng saysay para sa
Pilipinas ang isa sa pinakasentral na isyung kinaharap ng mga proyektong
intelektuwal noong Dekada Sitenta na tinatagurian natin sa kasalukuyan bilang
mga kilusang Pilipinisasyon. Gumapang ang mga kilusang ito sa iba’t ibang
disiplina tulad ng kasaysayan, sikolohiya, antropolohiya, pilosopiya,
teolohiya, at panitikan, at kalaunan ay mayroon ding ilang pagtatangkang
isagawa ito sa agham pampulitika, pampublikong administrasyon at sosyolohiya.
Bagaman magkakaiba ng pinagmumulang disiplina, pare-pareho ang mga pantas na
nakapaloob dito sa pagtatangkang gawing makabuluhan ang kani-kanilang larangan
para sa lipunan at kulturang Pilipino.
Ilang taon matapos ang pagsisimula
ng mga kilusang ito, iniluwal sa konteksto ng Pantayong Pananaw ang Araling
Kabanwahan, bilang isang anyo ng Pilipinisasyon sa multi-disiplinaryong
larangan ng Araling Pang-Erya. Pinasimulan ni Zeus Salazar, pinangungunahan sa kasalukuyan
nina Atoy Navarro at Adonis Elumbre ang pagtataguyod sa proyektong ito. Ang
bagong limbag na akdang Araling Pang-Erya
at Araling Kabanwahan[2]
ay ambag ng UP Manila sa paglago ng tunguhing ito. Sa aking palagay, ang
paglilimbag ng UP Manila sa akdang ito ay isang indikasyon sa pagsulong ng
Araling Kabanwahan, yamang ang UP Manila ang isa sa mga pangunahing sentro ng
Araling Pang-Erya sa bansa, ang tanging institusyon na nagbibigay ng
‘di-gradwadong digri sa Araling Pang-Erya. Nawa ay masundan pa ito ng iba pang
mga publikasyon ng UP Manila ukol sa paksa, hanggang sa maging pormal na bahagi
na ng kanilang kurikulum ang Araling Kabanwahan, isang institusyunalisasyon na
siguradong lalong makapagpapaunlad sa proyektong ito.
Mahalaga ang bagong aklat na ito sa
limang kadahilanan.
Una, mainam itong panimulang
babasahin para sa mga magsisimula pa lamang na lumublob sa mga umiiral na
literatura ukol sa Araling Kabanwahan. Liban sa pagsasalaysay ukol sa mismong
pag-usbong ng Araling Kabanwahan sa konteksto ng kapantasan ni Salazar, ang
paglalahad ni Ong ukol sa programa ng Araling Pang-Erya sa UP Manila, at ang
pagsasakasaysayan ni Elumbre sa Area
Studies ay nagbibigay sa mambabasa ng mas malawak na kontekstong
kinapapalooban ng Araling Kabanwahan. Sa pamamagitan ng pagtalakay sa Araling
Kabanwahan katabi ng Araling Pang-Erya, nabibigyan ng pagkakataon ang mga
mambabasang masulyapan ang kaugnayan ng Araling Kabanwahan sa mahabang
tradisyon ng Araling Pang-Erya, na ani nga ni Elumbre ay maiuugat pa sa mga
Aleman noong unang dalawang dekada ng ikadalawampung dantaon, bago ang pormal
na pagkakatatag nito sa Estados Unidos noong panahon ng Cold War. Sa pamamagitan nito ay mas matututo rin ang mga mambabasa
ukol sa mga natatanging katangian ng Araling Kabanwahan na iba sa Araling
Pang-Erya, yamang ang dalawa ay bunga ng magkaibang kontekstong pangkasaysayan
ng Estados Unidos at Pilipinas.
Ikalawa, nagbubukas ito ng mga
direksyong maaaring paksain ng Araling Kabanwahan. Ipinakita halimbawa ni Jose
na mabunga ang mga uri ng saliksik na nagsasagawa ng komparatibong pag-aaral na
may kinalaman sa Kasaysayang Kababaihan. Liban sa makatutulong ito para sa
pagmamapa sa kasaysayan ng papel ng kababaihan, makakabuo ito ng isang uri ng
Araling Kabanwahan, partikular na ng Araling Timog Silangang Asya, na mas
inklusibo. Pagiging mas inklusibong Araling Kabanwahan din ang tunguhin ng
papel ni Navarro. Isang pandaigdigang suliranin sa kasalukuyan ang paglakay ng
malayong kanan sa napakaraming bansa. Gamit ang dulog ng Araling Kabanwahan sa
paksa ng malayong kanan, ipinamalas ni Navarro na makatutulong sa kapakanan ng
mga inaapi (tulad ng mga kababaihan, migrante, minoryang etniko, LGBT, at
manggagawa) ang pagkukumpara sa karanasang pulitikal sa pagitan ng mga
kabanwahan. Siyempre pa ay marapat itong isagawa gamit ang wikang Filipino,
dahil esensyal sa demokratisasyon ang produksyon ng kaalaman sa wikang
ginagamit ng nakararaming mga Pilipino.
Ang puntong ito ay maghahatid sa
atin sa ikatlong dahilan kung bakit mahalaga ang publikasyong ito. Ang
inklusibong lapit nina Jose at Navarro ay nagpapakita na hindi lamang angkop na
pangkalinangang pagpopook ang preokupasyon ng Araling Kabanwahan, bagkus ay
mahalagang komponente rin nito ang isyu ng katarungang panlipunan. Sa aking
palagay ay mahalagang salungguhitan itong huling nabanggit, lalo na dahil nasa
panahon tayo ng isang represibong pamahalaan. Matagal nang ibinabato ang
akusasyon sa iba’t ibang kilusang Pilipinisasyon tulad ng Pantayong Pananaw, na
ang pangkalinangang pagsusuri nito ay maaaring magamit bilang nasyonalistang
retorika ng mga pasistang estado. Ayon halimbawa sa mga kritiko ng Pantayong
Pananaw tulad ni Lisandro Claudio, ang panawagan para sa pagkakaisa sa ngalan
ng pagbubuo ng bansa ay maaaring humantong sa pagkabulag sa mga pang-aaping
nagaganap mismo sa loob ng bansa sa pagitan ng mga Pilipino, tulad ng
pang-aaping pang-uri at pangkasarian. Ang ganitong persepsyon sa Pantayong
Pananaw ay lalo pang tumindi ngayong panahon ng rehimeng Duterte, lalo na dahil
sa hayagang pagsuporta sa pangulo ng ilang tagapagtaguyod ng Pantayong Pananaw.
Tahasan ang paggamit sa konsepto ng loob, budhi, pusong, at iba pang mga
dalumat ng kulturang Pilipino upang ipakita na ang ugali, kilos at mga polisiya
ni Duterte ay angkop sa Kapilipinuhan.
Sa ganang ito, napapanahon ang
pagbibigay-diin ng kasalukuyang publikasyon sa isyu ng katarungang panlipunan
bilang paksa ng Araling Kabanwahan. Ipinapakita nito na taliwas sa puna ng mga
kritiko sa mga kilusang Pilipinisasyon, mayroong kapasidad ang mga ito na
pagsabayin ang pagsusuring pangkalinangan at pagsusuring panlipunan.
Ipinapakita nito na hindi natin kailangang mamili sa pagitan ng diwang malaya
mula sa Kanluran para sa pagkakabuo ng bansa, o diwang mapagpalaya sa mga
inaaping sektor ng lipunang Pilipino. Para sa Araling Kabanwahan, parehong
mahalaga ang pagkakaisang pambansa at mga karapatang sektoral.
Ikaapat, ang pagkakalimbag ng mga
komentaryo nina Salazar at Trajano sa antolohiyang ito ay nagpapakita ng
papalawak nang papalawak na proyekto ng Araling Kabanwahan. Sa usapin ng paksa,
ang kanilang mga isinulat ay naghahatid ng mga panibagong usapin sa loob ng
Araling Kabanwahan, tulad ng diplomasyang kultural at pampublikong kalusugan na
sa abot ng pagkakalam ko ay mga paksang hindi pa nasasaliksik ng mga nagdaang publikasyon
sa Araling Kabanwahan. Ngunit hindi lamang sa usapin ng paksa makikita ang
paglawak ng Araling Kabanwahan. Ang komentaryo nina Salazar at Trajano ay
nagpapakita rin na nadaragdagan na ang mga indibiduwal na nagsusulat ukol sa
Araling Kabanwahan. Mahalaga ito, lalo na dahil esensyal sa pagpapanatili at
pagpapatatag ng anumang eskwela ng kaisipan ang pagdami ng mga akademikong
nagsusulat ukol dito.
Mayroong mga kritiko ng mga
kilusang Pilipinisasyon na nagsasabing ito ay isa nang napaglipasang bagay,
isang kilusang tumugon sa pangangailangan ng Dekada Sitenta, ngunit sa
kasalukuyan ay hindi na kailangan ng lipunang Pilipino, lalo na sa harap ng
globalisasyon. Dagdag pa nila, ang kaunting bilang ng mga akademikong
nagsusulong ng Pilipinisasyon ay isang malinaw na ebidensya sa katotohanang
ito. Anila, tila tayo isang echo-chamber,
tayo-tayo lang din ang nagbabasa ng sinulat ng isa’t isa, at tayo-tayo
lamang din ang sumisipi sa ating mga akda. Sa ganang ito, ang pagdagsa ng mga
bagong pangalan sa antolohiyang ito ukol sa Araling Kabanwahan ay maituturing
na tagumpay, isang indikasyon na ang kilusang Pilipinisasyon ay hindi isang
sarado at maliit na sirkulo ng mga indibiduwal na nahuhumaling sa mga
napaglipasang bagay.
May kinalaman sa puntong ito ang
ikalimang kahalagahan ng aklat. Taliwas muli sa puna ng mga kritiko na ang mga
tagapagsulong ng kilusang Pilipinisasyon ay mga makalumang akademiko na naipit
sa napaglipasang diskurso ng Dekada Sitenta, ipinakita ng publikasyong ito na
may kakayahan ang Araling Kabanwahan na makipagtalastasan ukol sa mga
kontemporaryong isyung kinakaharap ng lipunang Pilipino. Sa sanaysay ni
Elumbre, binanggit niya na sinasalamin ng mga akda ng Araling Kabanwahan ang
kontekstong panlipunang kinalalagyan ng mga manunulat nito. Halimbawa, noong
Dekada Nobenta ay umusbong ang mga pag-aaral ukol sa migrasyon, bilang tugon sa
pagbulusok sa bilang ng mga OFW. Sa unang dekada naman ng ikadalawampu’t isang
dantaon, sumalamin ang mga akda ng Araling Kabanwahan sa mga napapanahong
isyung pambansa, pangrehiyon at pandaigdig. Makikita sa kasalukuyang
publikasyon na nagpapatuloy ang ganitong katangian ng Araling Kabanwahan, na
lalong masasaksihan sa artikulo ni Navarro at komentaryo ni Trajano. Ano pang
paksa ang mas napapanahon kaysa sa isyu ng malayong kanan at pampublikong
kalusugan? Ang pagtalakay nina Navarro at Trajano sa mga paksang ito ay
testamento na hindi naiipit ang mga kilusang Pilipinisasyon, tulad ng Araling
Kabanwahan, sa nakalipas na diskurso ng Dekada Sitenta.
Ang lahat ng limang ito ay
katibayan sa pagsisikap ng Araling Kabanwahan na patuloy na magkaroon ng saysay
sa kontekstong Pilipino. Tulad ng paglalarawan ni Covar sa Pilipinolohiya, ang
Araling Kabanwahan ay nagpapanday ng mga pamamaraan, teorya, at pananaw, hindi
lamang para sa ikauunlad ng mga akademikong disiplina, kundi para sa
kapakinabangan ng Kapilipinuhan, kahit pa sa mga paksa na ukol sa labas ng
bansa. Nais kong tapusin ang pagpapahalagang ito sa aklat sa pamamagitan ng
pagsipi sa makapangyarihang metaporang iniwan ni Elumbre sa dulo ng kanyang
artikulo:
Pagpapatunay
ang mga ito na posible ang oryentasyong Pilipino kahit na sa inilalakong
“internasyonalisasyon,” na tinitingnan ng ilan bilang pagpapatianod lang sa
anumang kalakarang internasyonal. Hindi pagpapatangay sa agos kundi paglalayag
nang may direksyon ang matutunghayan sa Araling Kabanwahan.
Prospero R. Covar, Larangan: Seminal Essays on Philippine Culture (Maynila: Sampaguita
Press, 1998), 30.
Mary Dorothy dL. Jose, Atoy Navarro, at
Jerome Ong, mga pat., Araling Pang-Erya
at Araling Kabanwahan (Manila: Department of Social Sciences, University of
the Philippines Manila, 2021).